Status Quo 2: 2011 A stress free year
Beroertes maken je gevoeliger voor stress, zo gevoelig zelfs dat voorheen onzichtbare stress, zichtbaar wordt. Een zo’n onzichtbare stressfactor voor mij bleek “nare regeldingen“ te zijn. Je kent het wel een brief van een verzekering, een bank, het water, de woningbouwvereniging, enz.. Zo’n schrijven waar je iets mee.moet.
Vroeger schoof ik dat soort dingen voor me uit. Sinds mijn infarct handel ik ze direct af. Dat is erg prettig voor mij, maar wellicht een tikkie minder voor al die officiële instanties waarmee ik nu om de haverklap aan de telefoon hang. Volgens mij heb ik de afgelopen vier maanden met meer instanties contact gehad dan in de laatste tien jaar.
Een voorbeeldje; ik kreeg laatst post van mijn verzekering met de mededeling dat de reisverzekering die ik bij hen had per februari 2011 zou aflopen. Als ik mijn verzekering op wilde zeggen moest ik een brief sturen, zo niet, dan hoefde ik niets te doen werd mijn verzekering stilzwijgend verlengd. Ik herinnerde mij vagelijk dat ik niet alleen een reisverzekering bij deze verzekeraar had, sterker nog; ik was die reisverzekering zelfs helemaal vergeten. Ik wist zeker dat ik een rechtsbijstandverzekering had, want daar wilde ik ooit al eens van af, en dat lukte toen niet.
Maar goed, vroeger zou deze brief op een van mijn to do stapels belanden met een vaag voornemen dat ik er naar zou kijken zodra ik weer tijd had (en dat was altijd nooit). Daarna zou ik de brief waarschijnlijk weer terug vinden tijdens een van mijn opruimbuien – die ik standaard nà dergelijke gestelde vervaldata organiseer – waarna de brief steevast bij het oud papier belandt, het probleem onopgelost blijft en ik wederom een jaar aan die verzekering vastzit.
Tegenwoordig gaat dat anders. Niet omdat ik tijd genoeg heb om dit soort dingen per direct op te lossen (hoewel ik het excuus van ’geen tijd’ natuurlijk nu niet kan gebruiken). Ook niet voor de aanspraak om mijn sociale isolement te doorbreken. Nee, omdat ik er stress van krijg. Als ik zie dat zo’n brief op de mat ligt bekruipt mij een gevoel van “wat nu weer”, al lezende voel ik de spanning in mijzelf opbouwen en die kan ik niet meer loslaten, tenzij ik actie onderneem.
Dus in het geval van reisverzekering schreef ik onmiddellijk een Geachte-heer/mevrouw-ik-wil-mijn- reisverzekering-&-eventuele-andere-verzekeringen-die-ik-bij-uw-maatschappij-heb-opzeggen-bij- voorbaat-dank-brief. Ik kreeg een brief terug waaruit bleek dat ik vier verzekeringen bij de betreffende maatschappij heb waarvan ze er twee gaan annuleren. Terwijl ik het lees denk ik;stelletje idioten! Ik had gezegd AL mijn verzekeringen. Ik merk dat ik me druk maak en grijp direct naar mijn telefoon om het helpdesknummer in te toetsen.
Ik begrijp de justitiële lingo die uit het speakertje van mijn telefoon klinkt niet helemaal maar snap wel dat er daar aan de andere kant van de lijn drie verzekeringen geannuleerd zijn. Ik had nu een geïrriteerde opmerking kunnen maken over hun wel zeer onoverzichtelijke administratie, maar doe dat niet; boosheid vreet energie, roept bovendien vaak bij de andere partij tenminste irritatie op, dat kost ook weer energie. Kortom, het scheelt een hoop om dat hele traject over te slaan, je doel voor ogen te houden en vriendelijk te blijven. Dus vraag ik beleefd hoe het kan dat er maar twee te annuleren verzekeringen in mijn brief staan. De andere kant van de lijn beweert het niet te weten. Ik heb zo mijn vermoedens, maar die uit ik – sinds ik het nut van vriendelijkheid ervaren heb – niet (That’s right folks, I am a born again friendly person. Haleluja!). In plaats daarvan vraag ik of ze ook mijn vierde verzekering te annuleren. Dat gebeurd.
En zo ben ik in minder dan drie minuten van mijn stress, en mijn overbodige verzekeringen af.
Ik ben volgens mij nog nooit zo op orde en stressvrij geweest als nu. Waar zo’n beroerte al niet goed voor is?!